Gęś i oswajanie śmierci

„Dzisiaj przeczytam wam książkę o śmierci.” „To niezbyt miły temat” – odparł mój starszy syn. „A czy ta książka jest fajna?” – zapytał młodszy. „Ciężko ją nazwać fajną, ale na pewno jest mądra” – odparłam. „Gęś, śmierć i tulipan” Wolfa Erlbrucha opowiada o śmierci pięknie, prosto i prawdziwie. Uczy jak ją oswoić.

W Dzień Wszystkich Świętych dużo rozmawialiśmy o naszych zmarłych przodkach i gdy przyszedł wieczór, nie mogłam dokonać innego wyboru. Wyjęłam z szafy zakupioną jakiś czas temu książkę Wolfa Erlbrucha. Czekała na odpowiedni moment, który dzisiaj nadszedł.

Pewnego dnia gęś odkrywa, że nie jest sama. Któż to kroczy za nią krok w krok? To śmierć. Gęś jest przerażona. Zrozumiałe. Ale śmierć wyjaśnia, że jest z nią już od dnia narodzin, tyle, że dopiero teraz została dostrzeżona. Gęś i śmierć spędzają wspólnie czas. I okazuje się, że śmierć jest całkiem miła. Szczególnie zważywszy na to kim jest. Gęś oswaja się ze swoim towarzyszem. Szybko okazuje się, że przy gęsi została już tylko ona – śmierć.  Aż w końcu gęś umiera, a śmierć odprowadza ją na tę drugą stronę, po której są albo gęsi- anioły siedzące na chmurkach, albo gęsi smażące się w piekle. Tego nie wie nawet śmierć…

„A gdzie tulipan?” – spytał Bartuś. „O tu zobacz. Śmierć ma go stale przy sobie i w końcu kładzie zmarłej gęsi na piersi”. „ Wiesz mamo, ona jednak jest fajna ta książka.”

• 

• 

• 

• 

• 

Czytałam książkę o śmierci, a moje chłopaki nie zgrzytały zębami ze strachu, nie chowały głów po poduszki i nie krzyczały z przerażenia. Na ich twarzach widziałam delikatny, łagodny uśmiech. Myślę, że właśnie dlatego „Gęś, śmierć i tulipan” to książka niezwykła.

Książka zasługuje na uwagę jeszcze z jednego powodu – jest duża, a jej gruby papier jest szlachetny w dotyku. Trzymam ją i czuję przyjemny ciężar. To książka pełna dostojeństwa. Mało już takich książek.

Gęś, śmierć i tulipan
Autor i ilustracje: Wolf Erlbruch
Tłumaczenie: Łukasz Żebrowski
Wydawnictwo Hokus-Pokus, 2008.